Wie goed doet, goed ontmoet. Ik ga naar het bejaardentehuis. Met giga-tegenzin, dat wel. Ik ben bang voor de dood. En voor haren uit kinnen en neuzen.Maar ouderen zijn eenzaam. In Japan hebben ze er zelfs een knuffelrobot voor uitgevonden. Als de bejaarde klaagt: 'Ik voel me niet zo lekker vandaag', antwoordt acht kilo staal: 'Waarom rust u niet wat uit?' en rollen robotoogjes heen en weer.
Mijn aftocht naar het bejaardentehuis is niet geheel belangeloos. Mijn doodsangst drukt op mijn levensgeluk. Oudjes kunnen die angst misschien wegnemen, in ruil voor wat sierlijke onbaatzuchtigheid. En me op de valreep van hun leven informeren over het geheim van een gelukkig bestaan.
Ik stel me voor. 'Hai. Ik kom een praatje met een bejaarde maken.'...
De balievrouw kijkt me niet begrijpend aan.
'Die zitten toch verlegen om een praatje?'.
De verbaasde mond zegt dat ze dat eerst even aan Corrie moet vragen. Die is alleen druk met een oma met een klompvoet die 'zomaar' haar vestje heeft uitgedaan. 'Wat hadden we daar nou over afgesproken?', vraagt Corrie. De oma zegt niks. Ik ga snel zitten. De doorgekookte wortelen en een verwarming op 45 bezorgen me een lichte flauwte.
'De directie heeft dat nadrukkelijk verboden', verwerpt Corrie mijn aanbod. 'We hebben nare ervaringen met mensen die binnenlopen, over de gangen zwalken en kamers leegroven. Goedemiddag!'
Opeens is het een obsessie. Ik moet en zal vandaag een eenzame bejaarde spreken.
'Marten Toonder! Die is eenzaam!', bedenk ik opeens. Dat heb ik wel eens op de televisie gezien. Met hernieuwde moed bel ik het Rosa Spierhuis.
'Goedemiddag. Kan ik de heer Toonder spreken?
'Nee. Die schermen we af'.
'Maar hij is toch eenzaam? Heeft hij geen zin in een praatje?'
'Nee, dat gaat echt niet'.
'Is er dan misschien een andere eenzame bejaarde in the house?'
'Die beschermen we ook. Het is nogal een kwetsbare groep, begrijpt u.'
Wel godver... Ik bel het hoofdkantoor der bejaardentehuizen.
'Goedemiddag. U spreekt met Nathalie en ik ben van de Volkskrant. Ik ben dus een dienaar van de democratie en wil vandaag graag een bejaarde spreken die mij het geheim van een gelukkig leven wil onthullen.'
'O wat leuk! Nou komt u gerust langs hoor.'
'... kan het ook telefonisch?'
Een kwartier later hang ik met een 85 jarige oma aan de lijn. En vertel haar van mijn angst om oud te worden en ooit dood te gaan. Ze zegt dat ze daar zelf geen last van heeft. Ze gelooft in reïncarnatie en is eerder nieuwsgierig dan bang voor de dood.
'En wordt u er niet ongelukkig van als u in de spiegel kijkt?', probeer ik nog. Dat wordt ze niet.
Natuurlijk is het vervelend dat je lichaam slijt, en in het begin is die rollator vreselijk. Maar wie je bent, blijft hetzelfde. Nog steeds doet ze elke dag lippenstift op, geniet ze van mooie kleren en valt ze qua uiterlijk bij haar leeftijdsgenoten niet uit de toon.
'Weet je kind', zegt ze. 'Je moet niet wachten tot het geluk bij je aanbelt. Je moet eropuit. Maar je moet het geluk ook niet najagen, dan maakt het zich razendsnel uit de voeten. Ken jezelf, kijk wat je capaciteiten zijn, probeer niet het onmogelijke te bereiken, maar ervaar. Dan pas krijg je gevoelens van gelukzaligheid. Ik zeg altijd: Het geluk zit in jezelf. Het kon zich niet beter verstoppen'.
Ik geloof dat ik heel gelukkig met zo'n oma zou zijn.