'Genieten van het leven, is genieten van het nu' belooft de cd. Ik volg de instructies en ga in kleermakerszit op de grond zitten. Een donkere stem zegt dat ik mijne armen losjes langs mijne lichaam moet laten hangen. Het is een Belg. Die na elke zin twee akkoordjes op zijn ongestemde piano slaat.
Ik kan dat niet zo goed. Genieten van het nu. Ik heb het veel te druk met later, als ik succesvol, geliefd en geslaagd ben. Dat later laat alleen zo op zich wachten. Daarom stap ik over op het nu. En heb ik dus die cd.
'U kunt uwe ogen sluiten. Pling, pling. Aanvaard uwe zelf zoals u bent. Pling, pling. U voelt nu reeds de heilzame werking hiervan. Pling pling. En dat is fijn. Pling, pling.
Ik voel niks en mieter de cd in de prullekesbak en haast me naar het café.
'Ik weet hoe je kan leren genieten van het nu', tipt iemand me daar. 'Een soort retraite waarbij je tien dagen niet mag communiceren. Moet je kijken wat er gebeurt.'
'Dan draait ze door', verzekert mijn beste vriendin de tipgever. 'Die kan nog geen uur d'r mond houden.' Ze raadt me aan te gaan floaten...
De floatcabine blijkt een soort oude Peugeot waarvan de voorkant ontbreekt. 'Je zult iets meemaken wat je nooit eerder hebt beleefd. Volledig ontspannen gewichtloosheid, onmiddellijke verlossing van stress en spanningen, een hergeboorte', belooft de receptioniste. Via de achterklep duik ik het gezellig verlichte, warme zouterwaterbad in. De lamp moet helaas uit. En de muziek ook. Ik volg de instructies en ben helemaal in mijn nopjes. Ik drijf!
Ontspannen en je hoofd leegmaken is nu de bedoeling. Ik krijg mijn gedachtenstroom met geen mogelijkheid stilgezet. Ik hoor mijn hart kloppen en dan ineens niet meer. Is dat normaal? Niet aan denken...ontspannen...
Heb ik mijn huissleutels eigenlijk wel meegenomen? Ah nee hè, volgens mij niet. Fok, fok, fok! Moet ik zo weer... Zennnn... heerlijk ontspannen.
Ik heb kriebel in m'n oog. Effe wrijven. Ah! Mijn oog staat in brand! Er moet hier een handdoek zijn. Fok! Waar is het licht gebleven? Ik ram op de zijkanten van de stalen baarmoeder en vind een knop. Ik hoor luide bamboefluitmuziek, beuk verder en vind het licht en de handdoek. Ik poets het zout uit mijn ogen en duik weer in de foetushouding. Zenn...
Ontspan...
Verveel...
Wat zouden andere mensen in hemelsnaam d... Gatver de Gatver! Als mannen zich vervelen gaan ze rukken!
Ineens weer volledig gestresst ontvlucht ik de baarmoeder.
Als ik wil afrekenen, word ik er niet ontspannender op. Mijn opnamelimiet is bereikt.
'Ach', zegt de receptioniste opgeruimd, 'dat soort dingen gebeurt soms nou eenmaal.'
'Bij mij is het een terugkerend fenomeen', zeg ik.
'En? Er ooit aan overleden?'
De floatsessie lijkt ineens toch te werken. Ontspannen trek ik mijn ongedekte creditkaart. Later is van latere zorg.