Hij deelt zo'n tweehonderd riemen per jaar uit, zijn zalen zitten afgeladen vol en als hij een operatietje moet ondergaan, komen er in een week 20.000 brieven bij hem binnen. Frans Bauwe is één van 's lands grootste artiesten. Maar toch durft zijn vader hem niet alleen op pad te laten gaan. "Ik ben 35, dus een grote kerel. Maar voor hem blijf ik een kind."
Terwijl Frans uitgebreid door de visagiste onder handen wordt genomen, wacht de 64-jarige pa Bauer geduldig af. Een kopje koffie of thee hoeft hij niet. En als hij honger krijgt, neemt hij wel één van zijn meegebrachte boterhammetjes. Al 23 jaar brengt hij zijn zoon overal naar toe, vertelt hij ietwat vermoeid wrijvend over zijn grauwe gezicht. "Ik ben als de dood dat Frans iets overkomt. Zoals bij mijn eigen broer. Die zei: "Tot later!" En een kwartier later was hij dood. Overreden door een vrachtwagen." Het is 45 jaar geleden, maar vader Bauer denkt er nog elke dag aan. Als hij thuis zit terwijl Frans op pad is, ziet hij overal water branden, "Gekmakend is dat. Dus om mezelf rustig te houden, ga ik altijd mee. Soms van 's morgens vijf tot 's nachts drie uur. En dan heb ik ook nog suiker, waardoor ik geregeld moet spuiten op het toilet, maar alles beter dan dat Frans iets overkomt, en dat ik er dam niet bij ben."
Onder de handen van de visagiste en het oog van de camera is zijn zoon inmiddels getransformeerd van de streng kijkende, bebrilde zakenman die binnenkwam, tot de vrolijke, hard om zijn eigen grapjes lachende Frans zoals wij die kennen. "Ik ben 35, dus een grote kerel. Maar voor mijn vader blijf ik een kind. Hij weet dat ik met zevenhonderd dingen tegelijkertijd bezig kan zijn en dan veel te hard rij, soms ook nog met de telefoon in de hand. Dus daarom rijdt hij liever en zijn we altijd samen. Maar ik ben gek op mijn vader. In dit vak heb je een hoop bekenden, maar weinig vrienden. Er zijn maar heel weinig mensen die echt voor mij gaan. En aan mijn vader heb ik een heel grote vriend. Ik kan bij hem ongegeneerd een wind laten, huilen, mijn gevoelens vertellen. Hij geeft me het vertrouwde gevoel dat ik me echt overal thuis voel. Ik weet ook: mijn vader is er, dus die kan dingen in de gaten houden die buiten mijn gezichtsveld vallen. Als hij bijvoorbeeld ziet dat de beveiliging niet goed omgaat met mijn fans, dan weet hij wat hij moet doen. Dan kan gelijk de security naar huis. Want ik hou van menselijkheid. Maar als ik merk dat iemand de kantjes ervan af loopt, dan is het afgelopen. Want dan beledig je mijn fans. En daarmee mij ook.
Word je er nooit moe van om altijd aardig te doen tegen je fans? Dan staat er weer zo'n roepje geestelijk gehandicapten die met je wil zoenen...
Voor jou bestaat de term 'geestelijk gehandicapten', voor mij bestaat die niet. Ik zie alleen maar mensen. En ik hou van mensen. Als ik thuis ben, bellen ze aan voor een fotootje, en voor ik het weet, zit ik een uur met ze te lullen. Als ik naar de supermarkt ga, krijg ik een boodschappenlijst van Marís (zijn vriendin Mariska, red.) mee waar een normaal mens vijftien minuten over doet, ik twee uur. En dan ben ik nog de helft vergeten. Ik denk dat ik per jaar, zonder te overdrijven, tweehonderd riemen weggeef. Die trek ik dan uit mijn broek, dat heeft wel iets persoonlijks. Meestal bij geestelijk gehandicapten, zoals jij ze noemt, die helemaal fan van mij zijn. Ik ken iemand die hem al zeven jaar om heeft. Ik ben ook altijd bereikbaar. Al is het om half twaalf 's avonds, ik neem altijd op. Mijn deur staat voor iedereen altijd open.
Als je zo massaal aardig wordt gevonden als jij, trek je je het dan erg aan als iemand je niet zo aardig vindt? Zoals toen je voor Bananasplit Chris Zegers overviel die dat absoluut niet kon waarderen...
Nee, want ik denk dat het meer een probleem is van degene zelf. Het is niet de instelling geweest om hem te beledigen, dus ik kan daar weinig mee. Het was een hartstikke leuke grap, echt niet shockerend. Het uitgangspunt bij Bananasplit is juist dat de grappen niet kwetsend mogen zijn. We hebben bijvoorbeeld Patrick Kluivert, Sonja Bakker en Leontien van Moorsel in het ootje genomen en die vonden het allemaal hartstikke leuk. Alleen Chris Zegers dus niet. Terwijl we alleen maar een kapster roze papillotten in zijn haar hadden laten zetten, haha! Maar goed, ik snap het ergens ook wel. Een man met roze papillotten is niet bepaald een alledaagse aanblik, hahahaha! Hij is waarschijnlijk net zo ijdel als ik.
Je bent inderdaad de eerste man die ik tref die om een visagiste vraagt. Ik dacht dat jij zo gewoon gebleven was?
Ik vind verzorging niet echt te maken hebben met het gewoon zijn. Ik ben nu eenmaal ijdel en als ik op de foto ga voor een tv-gids waar heel veel mensen naar kijken, vind ik dat je er zo goed mogelijk uit moet proberen te zien. Dat is een stukje respect naar de lezers. En bij mij is het: je doet iets super en je trekt alles uit de kast, of je doet het niet. Ik hou niet van half gedreumel. En zo'n foto gaat ook vaak een eigen leven leiden. En ik wil me niet over tien jaar nog steeds ergeren en denken: goh, had ik maar een beetje poeder op gedaan.
Waar erger je je bij jezelf het meeste aan?
Aan mijn dunne haar. Ik heb zelf zo'n struisvogelenkoppie met drie haren. hahahaha! En dan wel weer heel veel borsthaar. Daar heb ik echt een gruwelijke hekel aan. Want als je werkt en veel zweet, wordt dat gewoon goor. Dus ik hou dat goed bij. Voor mijn okselhaar geldt hetzelfde. Dat vind ik ook zo'n verschrikkelijk ding. Echt smerig.
Krijg jij eigenlijk, ondanks dat het bekend is dat je supergelukkig bent in de liefde, veel slipjes van vrouwen opgestuurd?
Ik krijg soms wel brieven die hun weerga niet kennen. Maar ik kan niet zeggen wat ze schrijven. Dat vind ik niet integer. Soms schrijft iemand meer dan zes keer per week en dan wordt diegene er wel door iemand uit mijn team op gewezen dat dat niet kan.
Zijn dat dan huwelijksaanzoeken of eerder brieven met seksueel getinte fantasieën?
Dat begint heel onschuldig en eindigt bij de wildste dromen van iemand. Ik kan het me niet voorstellen, hoor. Ik ben vader van vier kinderen, dus bij mij is er gewoon geen eer te behalen. Ik ben een heel simpel simpele familieman.
Ben je dan verbaasd dat je voor sommige vrouwen toch een enorme seksappeal hebt?
Ja! Want daar kan ik me niets bij voorstellen.
Voel je je wel eens sexy?
Ik? Hahahahahaha! Nee. 'Frans the elephant man', daar komt-ie an. Hahahaha! Dat is een goeie. Nee, dat heb ik eigenlijk niet. Ik zal wel iets van seksappeal heben, anders kun je geen vier kinderen produceren, maar ik ben geen Johnny Depp. Godzilla ook niet, gelukkig. Maar ik heb over het algemeen niet het idee dat mijn fans mij als een adonis zien. Ik heb er voor het gezin en voor de gezelligheid, de sfeer, het feest.
Toch was je een tijd geleden enorm afgevallen. Was dat niet ter vergroting van je aantrekkelijkheid?
Nee joh, ik zat op dat moment alleen thuis omdat ik niet kon zingen vanwege mijn poliep. En daar stond een loopband. Toen ben ik een beetje doorgeslagen in dat hele sportverhaal. Op een gegeven moment was ik 35 kilo afgevallen. Ik woog nog maar 68 kilo. Dat was echt te weinig. Dus toen heb ik mijn Sonja Bakker-boeken aan de kant gesmeten en heb ik de Herman den Blijker-kookboeken uit de kast getrokken. En nu lijk ik op Herman, hahaha! Nu voel ik meweer lekker. Dit is gewoon mijn gewicht. Ik kreeg ook zo veel brieven van fans die dachten dat ik ziek was. Ik zag er gewoon niet meer uit als Frans.
Laatst moest je een kleine knie-operatie ondergaan, hoeveel reacties krijg jij ongeveer als zo'n bericht naar buiten komt?
Ik heb de afgelopen weken toch wel 20.000 brieven gehad. Terwijl het eigenlijk over niks gaat. Soms voel ik me daar wel eens bezwaard over. Dat vond ik ook met mijn polie. Dat werd zo'n ongelooflijke toestand. Tuurlijk was dat voor mezelf een hele klap, want ik stond aan de vooravond van vijftien shows en moest 150.000 mensen naar huis sturen. Maar er zijn ergere dingen op de wereld. Mijn meest negatieve dag is eigenlijk nog een positieve dag.
De afgelopen jaren werd je gekozen tot positiefste Nederlander. Heb je desalniettemin wel eens last van een depressie?
Ik heb nooit last van een depressie. dat komt denk ik een beetje door mijn ambassadeursschappen. Ik ben ambassadeur van Villa Pardoes en ook het Sophia Kinderziekenhuis draag ik een heel warm hart toe. Daar heb ik een tijdje geleden een meisje ontmoet, Emma heet ze. Ze is veertien jaar, maar ik had gelijk iets met haar. Ze had drie dagen ervoor gehoord dat ze lymfeklierkanker had. Ze was helemaal geestelijk weg. Ik herkende haar gevoel van angst. Ik had die angst met mijn poliepje. En ik heb toen van mijn stemdokter na de operatie een klein envelopje gekregen voor aan mijn ketting. `de dokter zei: "Al je zorgen, al je vraagtekens kun je in dat envelopje stoppen en als je er tijd voor hebt, dan haal je ze eruit." Dat envelopje heb ik toen aan haar gegeven. En van dat soort dingen krijg ik dan een heel goed gevoel. Maar wat het nou is dat ik altijd positief en enthousiast ben, ik weet het ook niet.
Marijke Helwegen zei in het programma '24 uur met...' van Wilfried de Jong dat ze haar jeugdige enthousiasme en onbevangenheid had weten te behouden doordat ze in haar pubertijd niet 'doorgezopen en doorgenaaid' was. Is dat voor jou misschien ook een verklaring?
Ik heb ook nooit de behoefte gehad om me zat te zuipen en dan vijftien vrouwen aan het spit te rijgen. Dat vind ik beestachtige taferelen. Ik verwacht van een relatie een langdurig iets. Genegenheid, en warmte over en weer. Kinderen, huis, boom, beest. En dat krijg ik niet als ik iemand tegenkom waarmee ik drie uur later gemeenschap heb en daarna denk: hoe heette ze ook al weer? Ik hou gewoon van heel simpele dingen. Dat zijn namelijk de meest waardevolle
dingen.
Volgens de Quote bezit je 17 miljoen euro. Voor een optreden in Ahoy krijg je 100.000 euro. Geniet je stiekem wel van de luxe die daarmee gepaard gaat?
Ik heb gewoon mijn loon per maand en that's it. En voor de rest boeit het me niet. Tuurlijk, ik heb een mooi huis, dat is mijn droomhuis. Maar verder heb ik een heel simpel leven. Ik kom zaterdags en zondags bij ons mam en dan eten we de ruif leeg. Ik zit echt niet elke dag in een vijfsterren-restaurant. Ik heb nog altijd zoals altijd. Ik ben gewoon Frans. Ik kom nog altijd bijdezelfde frietzaak, bij dezelfde Chinees en bij dezelfde Spar. Ik zoek het allemaal niet zo ver. En al helemaal niet meer sinds het broertje van mijn vrouw doodgereden is. Hij was zestien. Dat heeft zo'n schok teweeg gebracht. Voordat dat gebeurde, was ik dag en nacht weg. Nu hoeft dat van mij niet meer. We gaan elk jaar naar Gran Ganaria op vakantie, en dan heb ik het eerlijk gezegd na zeven dagen wel weer gehad. Ik vind het daar hartstikke mooi hoor, maar het is een heel ander leven daar. Punt 1 is het allemaal Spaans daaro. En het eten is heel anders. En de temperatuur is zo hoog dat je denkt: jezusmina, als ik hier nog langer zit, ga ik dood van de warmte. Dus je zit de hele dag binnen onder de airco. En na zeven dagen strand zit het zand tot aan je strottenhoofd. Nou, dan heb ik het op een gegeven moment wel gehad. Dan verlang ik naar mijn eigen bed. En mijn eigen toilet. Want daar hebben ze van die achterlijk kleine toiletjes waardoor je knieën zitten tot aan je strot zitten. Die dingen zijn gemaakt door lilliputters. Nee, ik ben uiteindelijk toch het gelukkigst als ik het kan doen op mijn eigen w.c.
Het is inmiddels donker geworden. Vader en zoon verlaten het Hilversumse TROS-gebouw. Op wat zijn laatste krachten lijken, stuurt pa Bauer zijn zoon de duisternis in. Op weg naar de veilige haven van het Brabantse Fijnaart.